THE MAN IN GREEN UNIFORM (Montenegro Series #3)
Chapter 16
Celestine's POV."I brought your watch." I didn't know how I managed to say that without stuttering.Hindi ko nga alam bakit ako kinakabahang makita siya ngayong hindi naman ako ang nagloko saming dalawa."Oh yeah, I left it at your place pala, I was just joking na dalhin mo, dinala mo pa rin talaga." He held my hand. "Thank you love."I smiled back at him.I cleared my throat dahil kahit hindi ako nakatingin ay pakiramdam ko nakatutok samin si Stephen."Oh, I'll let you meet everybody." Nicholas said. "Hey everyone, I'd like you to meet my fiancée, Celestine Montenegro."Everybody greeted me warmly, well maybe, except Tamara and Stephen.Nicholas introduced me to everyone."And this is our well known Tamara and her boyfriend, Stephen, magkaka-baby na sila." Pagpapakila ni Nicholas.I nodded and tried to smile.Thank you Nicholas, thank you parang hindi ko alam at hindi sinabi mismo ni Stephen sa 'kin yan."Hello." Tamara came closer and gave me a smile. "Nice to meet you." She offered her hand.Mabilis ko iyong inabot."Nice to meet you two, congratulations to the both of you," I told them."Thank you, I feel so lucky having to receive this," Tamara said that proudly.I felt a pang of pain in my chest, hindi niya ba alam how much it destroyed me."Stephen, gusto kong pumunta roon sa spaghetti house na kinainan natin nung nakaraan after shoot.""Sure, we need to go to your check-up too after nito.""Tamang-tama, gusto ko rin ng spaghetti." Nicholas said, nakaakbay ito sa 'kin. "Love, let's eat spaghetti with them, ito kasing si Tamara, close sa akin ito, kukunin akong ninong."Nagsalit ang tingin ko kay Stephen at Nicholas.Please please please don't say it."Since we're getting married, you will be this little one's ninang."Napalunok ako ng sunod sunod. I wanted to walk away.Nagbaba ako ng tingin ng magtamang muli ang paningin namin ni Stephen.Tanginaaa ito yung totoong real quick.From pinangakuan ng kasal at mga anak to magiging ninang ng anak niya sa iba.I was slowly drowning to my emotions."Excuse me, I need to go to the restroom." Mabilis kong bumitaw kay Nicholas.I swear my vision is all blurry dahil nagsimula ng magbagsakan ang luha ko.'Yon yung mahirap na part, yung akala mo, okay ka na, yung akala mo kaya ko ng harapin ulit ang lahat pero sa isang iglap, parang bumalik ang lahat, parang kahapon niya lang sinabi sa 'kin lahat.Hindi ko alam kung paano ko nahanap at nakarating sa rooftop na ito pero nagpapasalamat ako na ako lang ang nandito.I cried there alone.Before it didnt matter to me if I was alone.I was fine with it.Totally fine.I can do everything alone, I can still do it now, but there is a part of me that is continuously being shattered.Mabilis kong pinunasan ang patuloy na pagbagsak ng luha ko ng may marinig akong pumasok sa rooftop.Pero ayaw makisama ng emosyon ko, patuloy pa rin ang pagbagsak ng luha ko.At sa kamalasan."Celestine."Napahawak ako sa noo ko as I try to control my emotions. Naramdaman ko ang paglapit niya.🎶Saan nagsimulang magbago ang lahat?Kailan no'ng ako ay 'di na naging sapat?Ba't 'di mo sinabi no'ng una pa lang?Ako ang kailangan, pero 'di ang mahal🎶Naisuklay ko ang kamay ko sa buhok ko, he was able to successfully reach me."Celestine." He called me again."Tangina naman Stephen, ano pa ba? Ano pang kailangan mo? Kailangan mo bang makita pa ako sa ganitong estado?" I shouted at him, pinunasan ko ang luha ko.I was about to walk past him pero mabilis niya akong hinawakan sa braso para hatakin pabalik. In an instant, bumalik ako sa kinatatayuan ko.Mabilis akong pumiglas sa pagkakahawak niya sa 'kin."I am sorry."I bit my lip as I look at him.🎶Saan nagkulang ang aking pagmamahal?Lahat ay binigay nang mapangiti ka langBa't 'di ko nakita na ayaw mo na?Ako ang kasama, pero hanap mo siya🎶"Sorry?" I chuckled. "Sorry?!" I pushed him a little as tears started to fall again.Hinawakan niya yung dalawang kamay ko, bago niya ko niyakap.Being in his arms made me burst more into tears. I used to feel safe and sound in his arms but all I can feel now is so much pain and betrayal."Mahal na mahal kita," I said in between my sobs. "Sobrang minahal kita, why the hell did you do that?! Bakit mo ko niloko, anong mali? Anong mali, Stephen?"He held my face using his two hands. Nabubulag siguro ako dahil tila nahihirapan din sya.🎶Saan natigil ang pagiging totooSa tuwing mababanggit na mahal mo ako?Ba't 'di mo inamin na mayro'ng iba?Ako ang kayakap, pero isip mo siya🎶"Walang mali, hindi ka mali, you did nothing wrong bubby." His tears started falling. "Ako yung problema, cliche as it may sounds pero this has nothing do with you—""Then how dare you come into my life!" Inalis ko ang pagkakahawak niya sa 'kin. "How dare you make me feel like you're gonna stay and be with me through it all pero bibitawan mo pala ako!"🎶At kung masaya ka sa piling niyaHindi ko na 'pipilit paAng tanging hiling ko lang sa kaniyaHuwag kang paluhain at alagaan ka niya🎶"Hindi mo alam kung gaano kahirap tingnan ka ngayon. How do you expect me to look at someone I imagined to marry all my life, tapos sa isang iglap, biglang nagbago ang lahat, biglang hindi mo na ako mahal, biglang hindi mo na ko kayang piliin."I was crying my heart out.."Ang sakit kasi mahal na mahal kita pero siya pa pala yung mahal mo."🎶Ba't 'di ko naisip na mayro'ng hanggan?Ako 'yung nauna, pero siya ang wakas🎶"Wala na tayong magagawa sa nangyari, wala na tayong mababago, nasaktan na kita."He said that with firmness.Pinunasan ko ang luha ko. Nilabanan ko ang tingin niya."They said love is pain." I held his face. He closed his eyes for a bit and then looked back at me. "And pain can teach us a lesson.""Celestine.""Let me tell you this, Captain Stephen Connor, you were the hardest lesson I will ever have to learn."🎶At kita naman sa 'yong mga mataKung bakit pinili mo siyaMahirap labanan ang tinadhanaPinapaubaya, pinapaubayaPinapaubaya ko na sa kaniya🎶Dahan-dahan akong bumitaw sa kanya.Muli nyang hinawakan ang kamay ko."Kung kaya ko lang, kung pwede lang, pipiliin kita...in our next life—""Don't." I cut him off. "Just don't."Binawi ko ang kamay ko sa kanya."Goodbye Captain," I said."Goodbye Doctora," he answered back.I nodded and gathered the strength to walk away, to finally walk away from him, from our dreams.I am finally walking away from the man in green uniform.
Bạn đang đọc truyện trên: ZingTruyen.Store