Jiro's POV

"La, kain na po kayo." Ani ko nang ilapag abg platito na may lamang 2 pandesal at isang pirasong sardinas. Nag-angat ng tingin sa akin si lola at napakunot ang noo.

"Saan mo naman nakuha iyan?" tanong niya bago inabot ang isang pandesal at kinagatan ito.

"Kila aling Upe po, tumulong po kasi akong magdala ng isda kanina sa palengke, kaya pinakin niya na ako sa kanila at pindalhan kana." sagot ko at tumango si lola. Lumapit ako sa kahon kung saan nakatago ang aming mga damit, pag bukas ko ay saka ko lang na-alala na naka sabit pala sa labas ng aking uniporme.

"La, liligo po muna ako." ani ko at tumango si lola. Lumabas na ako ng maliit namin na barong-barong at kinuha ang mga nakasabit na damit, maski ang pinaka maayos at malinis ko na brief at medias saka naglakad papunta sa pampublikong CR dito sa aming baranggay.

Ilang minuto at nakabalik na ako, tapos ng kumain si lola at naka-upo na sa may pinto ng bahay kung saan madalas siyang mamalagi. Wala naman siyang ibang gagawin sa buong araw. Kung walang makikipag kwentuhan sa kaniya habang nasa school ako ay wala siyang ginagawa.

"La, alis na po ako, ingat po kayo dito." ani ko bago lumabas na ng bahay at nagtatakbo sa kalsada. Wala naman akong pambayad ng tricycle kaya wala akong ibang choice kung hindi maglakad o tumakbo papunta ng school kahit halos kilometro ang layo nito. Idagdag pa na isang oras na akong late sa klase.

"Utoy, late ka nanaman. Naka delensya ka nanaman ano?" tanong ng guard bago ako pagbuksan. Kahit halos alas nuebe na ay hinahayaan pa rin akong pumasok. Dahil alam halos ng buong campus na ganito ang buhay ko. Madalas late pumasok dahil sumasadline pa ako sa palengke sa madaling araw, o di naman kaya ay kahit saan basta mag maipakain lang ako kay lola.

Recess na ang na-abutan ko, pero siyempre, wala naman akong pera para kumain kaya naghintay nalang ako ng next subject.

"Jiro, pinapatawag ka ni sir Santos." napa-angat ako ng tingin nang tawagin ako ng kaklase ko. Napatingin ako sa isa ko pa na kaklase na ipinaggagawa ko ng assignment.

"Sandali lang ha?" malumanay kong turan at tumango siya. Lumabas na ako ng classroom at tumakbo papunta sa faculty ni sir Santos.

"Sir Santos! Andito na ang paborito mong estudyante." sugaw ni Maam Elazar na nakataas pa ang paa sa lamesa.

"Jiro, halika dito." tawag ni sir Santos. Pumunta ako sa kaniyang table at doon ay nakita ang mga papel na nakatambak sa kaniyang lamesa.

"Pakitulungan naman ako dito, tulungan mo 'ko mag check, bibigyan nalang kita ng allowance." ani ni sir at utay-utay akong tumango at kinuha na ang isang patong ng papel sa harap niya at dinala sa available na table.

"'Yan si Jiro, napaka sipag niyan mag-aral, napaka galing pa mag chess, turuan mo nga 'yung anak ko. Pabili nang pabili ng chess board, di naman maalam mag laro." ani ni maam Elazar at bahagya akong napatawa.

"Grabe ka naman sa anak mo, talented naman ah. Alam mong busy sa banda, isasali mo pa sa chess, masyadong busy ang anak mo." ani naman ng isa pang guro. Dahil wala naman akong klase ng last period ay nanatili na ako sa faculty sa natitirang oras sa pag che-check. Naka-alis na ang ibang teacher nang matapos akong mag check, inabutan na rin ako ni sir ng pera, bayad daw sa ginawa ko kanina.

"Salamat po sir, okay na po ba lahat?" ranong ko at tumango si sir.

"Sige na, okay na, umuwi kana." ani ni sir at tumango ako bago bumalik ng classroom. Pagbalik ko ay wala ng tao sa loob, pero iniwan ng kaklase ko ang notebook niya at saka ko naman ito tinapos bago pa umalis ng school.

Tuwing hapon ay sinusubukan kong maghanap ng trabaho, kahit part time ay ayos lang. Ang mahalaga ay kumita ako ng pera kahit papaano at basta sa malinis na paraan. Nakita ko ang signage sa isang Cafe malapit sa dalawang school sa metro kaya nagbakasakali ako.

"Pasensya na talaga pero kailangan ko ang ibang papeles mo, hindi pwede na ID at birth certificate lang ang ang meron ka." sagot ng may-ari sa akin. Ibinaba ko ang folder na dala-dala ko at pinag-isa ang aking mga palad.

"Sige na po sir, kahit janitor lang po. Kahit anong trabaho po, tatanggapin ko." pagmamaka-awa ko. Ngunit umiling ang may-ari.

"Pasensya na, pero wala akong ibang pwedeng posisyon na ibigay sa'yo." ani niya at utay-utay akong tumango at tumungo.

"Salamat po." ani ko bago kinuha ang folder at naglakad na palabas ng Cafe. May narinig akong nahulog pero baka sa babae iyon na kumakain. Paglabas ko ay bahagya pang umuulan.

Habang naghihintay sa labas ay may bigla nalang nagsalita sa likod ko, doon ay nakita ko ang isang estudyante na hawak-hawak ang notebook ng kaklase ko.

"U-Uhm.. you d-dropped this." na-uutal niyang turan. Kahit nahihiya ay nginitian ko siya.

"Thank you.." sagot ko, parehas kaming nagulat nang biglang magluwa pa ng mga notebook ang bag ko. Doon ay tinulungan niya rin ako. Nang magpaalam siya na babalik na siya sa loob. Nang biglang kumalam ang sikmura ko. Hindi pa nga pala ako kumakain.

"You... want to eat?... My treat.." napa-awang ang labi ko nang alukin niya ako. Sinubukan ko pa na tumanggi pero nauwi rin ako sa harap niya at kumain.

Simula noong araw na iyon, nanatili nang naka pinta sa isip ko ang mukha ng estudyante na nag nagngalang Laura. Ang malumanay niyang boses at presko niyang mukha.

Sa tuwing tatawagan o itetext niya ako ay laking tuwa ko dahil makikita ko siya. At sa tuwing magkikita kami ay lagi na niya lang  akong inililibre. Nais ko siyang bayaran sa lahat ng ginagawa niya sa akin. Kaya naman kapag may kailangan, kahit ano ay agad ko siyang tinutulungan. Pero halos bumabalik din ang lahat sa akin.

Sa bawat oras na magkasama kami, hindi ko na namamalayan na nahuhulog na ako sa kaniya. Sa kabaitan niya, sa pagkamhinhin niya, sa boses niya, sa lahat-lahat. Kaya naman nang halos hindi siya sa akin mag text pagkatapos ko siyang tulungan sa pag-aaral ng chess ay sobra-sobra ang pag-aalala at pag-iisip ko.

Kaya nang sa oras na magharap kami sa laban at nakita ko kung paano siya nahirapang harapin ako. Kinuha ko na ang oras na ito para kausapin siya.

"Stop with that! Bakit ka ba ganiyan?! You're making me fall over your trap! Stop making me fall for you!"

And thats my sign, to confess my love to her. She said it first, but I know to myself I fell first, the moment I saw her face that afternoon. I fell so hard for her whole self,  true self.

The day we got together, I thought I'll be the happiest. I thought I'll be at my happiest state. But when things hit me hard, I'm far from her level. She lives in a  mansion, while I'm barely living, I'm just surviving. I always have the thought in my mind that one day, she will use it against me. That has been my fear while I'm with her.

Idagdag pa nang maging model siya, noong una ay ayos lang sa akin. Pero sa paglaki ng pangalan niya sa industriya ay pakiramdam ko, wala na lang ako sa kaniya. Pakiramdam ko ay ang layo-layo na niya sa akin at pwede niya akong palitan. Kahit anong oras ay pwede siyang mawala sa akin at makahanap ng lalaking mas gwapo, mas mayaman, at may mas marangal na buhay.

Nang magkaroon siya ng film kasama ang isa pang sikat na model ay mas lalo akong hindi mapakali. Kahit sinasabi niya na wala lang sila at kahit anong sabi ko sa sarili ko na hindi niya ako ipagpapalit, hindi mawala sa isip ko na kapag itinabi ako sa lalaking iyon ay wala akong laban.

"I think we need to break up."

Sa mga oras na iyon ay pakiramdam ko binuhusan ako ng isang timba ng tubig.

"Kasi.. we barely see each other. It feels like it's not... the same as before. And, I'm also failing my part of being your girlfriend." ani niya at napabuntong hininga ako.

"Part? What part? What are you talking about? Failing? Failing as my girlfriend? Why? Do you think this relationship is a test for you to pass?" tanong ko, habang nakakunot ang noo. Hindi ko alam kung ano ang aking mararamdaman. Nagugukuhan ako sa mga pinagsasabi niya.

"Pero I'm not being a girlfriend to you."

That day, I didn't mean to shout at her. Nang makita ko ang malungkot niyang ekspresyon ay agad akong na-guilty. Agad ko siyang niyakap at dahan-dahang hinged ang kaniyang ulo.

Doon ay ipinaliwanag ko na kahit ganoon ang sitwasyon namin ay ayos lang. Ayos lang sa akin kung madalang naming makita ang isa't isa. Ayos lang ako basta inaalagaan niya ang sarili niya at hindi niya pinapabayaan ang sarili niya.

Wala na dapat pa akong hilingin sa kaniya sa mga oras na iyon. Alam kong busy siya sa career at pag-aaral niya. Pinagsasabay niya ito ay ayaw kong guluhin pa siya dito. Sapat na masasabing kong akin siya.

"You're cheating on me?! Really Jiro?! Really!? We are just in a relationship for few months! Heck it's almost our anniversary in few weeks! And yet you decided to cheat on-

"She's my friend. My co-player in chess. It's intrams season again Laura. I'm not cheating on you. Please believe me, I'm not. She's no one. It may sound mean but she has nothing against you." pagpapaliwanag ko, that day, I saw her crying, and it breaks my heart. I made her cry and worried.

Sa lahat ayaw ko ang nakikita siyang malungkot lalong-lalo na kung dahil ito sa akin. Mas pipiliin ko na ako yung nasasaktan kaysa makita siyang nahihirapan.

Kaya kahit anong pagka-miss ko sa kaniya, kahit anong paghahanap ko sa boses at presensya niya, tiniis ko. Tiniis ko na may puang sa puso ko. Hanggang sa tumuntong kami ng senior high. Mas madalang ko na siyang makita at ayon na rin sa kaniya at madalang siyang mamalagi sa Tagkawayan at madalas sa Manila.

Nang papalit na nang papalit ang college at hindi ko na alam ang gagawin sa mga oras na 'to. Hindi ko alam kung makakapag-aral pa ba ako o hindi. Pero tinulungan ako ng aking mga guro. Kasama na dito si maam Elazar na nanay ng kaibigan ni Laura.

Ilang araw akong nag-aral para sa entrance exam sa UP. Alam kong mahirap makapasok dito, at alam kong hindi magiging madali ang exam, kaya naman pinaghusayan ko ang pag-aaral dito. Sa araw na kinakailangan ko nang pumunta ng Manila ay siya namang araw na nasa Tagkawayan si Laura.

Naging madali lang sa akin ang exam, mas madali ito kaysa sa inaakala ko. Nang maka-uwi ako pabalik ng Tagakawayan ay ilang araw lang ang nakalipas ay muli akong ipinatawag sa Manila. Mabuti na lang ay may pera pa ako para makabalik.

"Mr. Egnasio, the test results came out, and.. your score us beyond perfect." he said and my jaw dropped.

"T-Thank you sir." I said stuttering.

"At dahil doon, we decided to contact Harvard Univetisty in United States, we recommend you to them and they want you to take the entrance exam there too." they said, I was hesitant, I'm not familiar with the university and hearing it's in US, I don't have the money to study there.

But in the end, I took the exam and went home. Few days after, I found out I passed the exam. I don't know what to do, it's a big opportunity for me to let it pass. But everything is so impossible.

Hindi ko pwedeng iwan si lola, at ayaw ko rin iwan si Laura. Siya ang isa sa nga dahilan para hindi ako umalis.

"No, go to Harvard. Study there."

I thought it was another joke. I want to think it was. I want to laugh and wait for her to continue to hear another cute reason why she suddenly wants us to break up.

"Then.. let's end this. Para naman sa ikabubuti mo eh. Let's end this para wala kang maiwan dito. Para wala ka ng alalahanin. Mga bata pa tayo Jiro. I'm sure we are not meant for each other. That's why let's end this!" Every thing makes me confused, every thing makes me have a hard time thinking and registering all what she's saying to me.

"Ano nanaman ba 'to Laura? Ano nanamang kasalanan ko-

"Wala, wala kang kasalanan, but I think it's better if we break up. Like what I said bata pa tayo. And to be honest, I don't know why I even liked you. You're far from my level, baka napilitan lang ako or what. That's why let's end this."

There I froze.. its happening.

"Tingnan mo nga sarili ko Jiro. Even from the start, hindi pa ako nagiging model my level is so far from you already. Lalo pa noong naging model ako. Look at you, then at me. See the difference Jiro?"

My fear of her degrading me because of my level in life. My fear that she will use her level and my level to our relationship. I know from the start I'm far from her. She's on the top while I'm barely on the ground.

I am in a pit!

I gulp, swallowing the lump in my throat. "Okay, okay, oo nga pala. You're a model, rich and beautiful daughter. Eh sino ba naman ako? I'm just no one. Minsan naisip ko na rin yun Laura. It was my fear na baka ibato mo lahat sa akin yon. And my fear just happened. You really said those things to me." I said and I noticed how her expression dropped.

Laura.. Laura I'm hurting. Ano ba 'tong ginagawa mo? Kung gusto mo pumunta ng New York at doon ipagpatuloy ang career mo, then go! Pero huwag naman ganito, huwag naman yung nasasaktan tayo parehas.

But if it's your decision then, "Hindi kita hahabulin. Hindi ako magmamaka-awa sayo. Because I know you deserve someone better. Wealthy, handsome, and probably famous as well." I said, trying to keep my voice straight as I don't want to break down in front of her.

"It was nice having you once. But like what you said.. let's end this."

I was hoping that everything won't end here, I was hoping that I won't only have you once but for eternity and life time.

"Good luck on your career Ms. Milendez, you'll always capture my eyes every time I see your face printed on papers. I'll still go crazy over you on papers. Remember that."

I walk to the streets, crying my eyes out. As I pass under the street lights, dogs barking from the houses I pass by. I sobbed, loudly, pain and frustration audible from the sobbed that brings pain to my throat. I dont care if some people me. They don't know what I'm going through.

Idagdag pa na umuwi ako at nalaman na hindi pa kumakain si lola. I was feeling so drained to ask for foods from the eatery near our place. Kahit kaunting kanin at sabaw lang para magkaroon ng laman ang sikmura ni lola.

I felt so drained, I felt so empty, I cant make any decisions if what i should do in life. Why do I have to live like this? Bakit naman ganito? Don't I deserve to at least feel to be at ease?

"La? La ano pong nangyayari!? La anong masakit sa'yo? La!" sigaw ko nang biglang mangisay si lola, agad kong ipinatong ang ulo niya sa aking hita at bahagya siyang inalog.

Tumigil ang pangingisay, pati na rin ang pag hinga niya. Kaya kahit walang tsinelas ay napatakbo ako palabas nang dala-dala si lola. Sumigaw ako para humingi ng tulong at mabuti na lang ay may mga tricycle driver na handang ihatid kami sa ospital.

Pag dating namin doon ay agad na may dumalong nurse sa amin, una niyang tiningnan ang pintig ng puso ni lola.

"Pasensya na po sir, pero.. wala na po ang pasyente." ani niya at agad tumulo ang mga luha sa mata ko.

"Baka.. baka pwede naman pong.. baka naman hindi pa, nurse please, siya nalang ang meron ako. Nurse hindi pwedebg mawala ang lola ko.." umiiyak kong turan.

"Pasensya na po sir, wala na po talagang heartbeat ang lola niyo. Pwede niyo na po siyang dalhin sa morgue."

Wala akong pera, kahit singko ay wala ako. Sa halip ay dinala ko sa lola sa sementeryo. Kahit manlang ito, sa tamang lugar ko siya mailibing. Gumawa ako ng sulat para may maka-alam na may bangkay na nakalibing doon. 

Mas lalo akong pinanghinaan ng loob. Mas lalo akong nawala sa sarili at pakiramdam ko ay nabagsakan na ako ng langit. Alam ko na may mga tao na mas malaki pa ang problema sa akin. Pero tangina, lola ko 'yon. Simula't simula siya na ang kasama ko. Hindi ko nagawang makilala ang mga magulang ko.

Lola ko 'yung nawala sa akin. Babaeng nagpalaki at nag-aruga sa akin. Paanong hindi ako mawawala sa tamang wisyo?

Sinubukan kong tumalon sa dagat, sa mabatong dagat.

Pero hindi ako ganun kahina. Nasaktan ako, oo. Pero hindi ibig sabihin susuko na ako. Kahit 2 mahalagang babae pa ang nawala sa akin, kakayanin ko.

Tatalong linggo nalang ang natitira bago muling magpasukan. Maski ang graduation ko na valedictorian ako ay hindi ko na nagawang madaluhan. Kinuha ko na lamng ang diploma at medals ko.

Tumawag ako sa mga guro sa UP para humingi ng tulong kung paano aayusin ang papeles ko papuntang Harvard. Halos dalawang linggo din na preperasyon bago ko nakuha ang passbook at ticket ko.

Wala akong damit na dala, wala akong mga gamit na dala maliban sa sarili ko, maliit na backpack, ang sugatan kong puso, at ang bagong pag-asa.

Ibinuhos ko lahat ng attensyon at oras ko sa pag-aaral. May nga ilang kaklase ako na inaalok ako na mag party o di naman kaya ay may ilang kababaihan na sinusubukan akong lapitan pero lahat iyon ay hinayaan ko lang.

Sa mga unang taon, di ko mapigilan na maiyak. Minsan pa ay naiisip ko ang hinaharap kung babalik pa ba ako ng Pilipinas lalo na at wala naman naghihintay sa akin. Wala naman na akong dapat balikan.

Nagbunga lahat ng paghihirap ko at nakatapos ako ng medical course ko bilang isang Cardiothoracic surgeon. I immediately took residency, the professors in Harvard saw a big potential to me and offered me help for my residency, and as i started earning a bit from my internship, I was able to afford few things for myself.

But as time passes by, I always see her face in the news, in the billboard, magazines, and TV. That's why i always avoided to go out in order to not pass by a billboard that has her face on. Posters outside with her face, video boards with her face and voice.

I always focus on my work and no other else.

One time I decided to head out to buy supplies for my my apartment. And just like usual, I see her face on billboards which I always try to avoid.

Once I went to the park to at least take a fresh air after I went to the grocery. I have been so busy in the hospital and I barely have time to at least relax. And there's no billboards around here, meaning, no beautiful face of her.

I was looking by the trees when someone suddenly tap my shoulder which is something that barely happened because I know no one from here.

"Ahm.. Jiro?" my head snap up and ny eyes widened.

"Miss Elazar.. anong ginagawa mo dito?" tanong ko at narinig siyang tumawa bago umupo sa tabi ko.

"Kagaya mo, na stuck dito." she replied and my brows furrowed.

"Hindi ka ba nakapasa sa UP?" I confusedly ask and she chuckled.

"Nakapasa, pero ipinadala, more like, ipinatapon ako dito." she replied, I couldn't really get what she means. Besides that I don't know her personally, I'm a bit shy towards her.

Silence took over us for few minutes, and I feel so awkward at this point. But I know that she is talkative and likes to start a conversation based on the first time we met.

"So.. anong trabaho mo?" she ask, probably trying to break the silence and awkward atmosphere.

"Cardiothoracic surgeon, ikaw?" I replied,

"OB, doctor din, residency na." she replied and i slowly nod.

"Matagal-tagal ka na rin pala dito." I said and she hum.

"After graduation, ipinadala na agad ako dito, halos sabay nga kami umalis ni Laura. Ikaw ba? Kailan ka pa dito?" she ask and I slightly chuckled.

"Halos sabay-sabay tayo." I replied and her head snap at me and tilt.

"Ha? Sorry, ang alam ko lang kasi.. nag.. nag break kayo." she mumbled and I slowly nod.

"Well, I passed the exam in UP, then they made me take exam for Harvard because the results of my exams were beyond perfect. I got accepted in Harvard, then..  wala na akong dahilan para mag-stay sa Pilipinas, so.. I'm here. At hindi ko alam kung babalik pa ako ng Pilipinas." I replied,

"Hoy, 'wag naman, bumalik ka. Medyo malungkot nga dito, tapos minsan masaya, pero bumalik ka naman sa Pilipinas. After ko mag-aral dito, babalik din ako. Mapapabilis lang naman ang residency, tapos fellowship, tapos 'yon, uuwi na ako. Ikaw din! Ganun nalang gawin mo!" she excitedly said that made me chuckle.

"Subukan ko-

"Sus! Sabi mo lang 'yan, tingnan mo, after fellowship mo, kapag na-bored kana dito, uuwi ka rin, hehe." she said and I chuckled while shaking my head.

"Okay, fine, after fellowship." I replied and she slowly nod.

"Kapag naka-uwi na ako, mag a-apply na ako, them boom! OB! Nag usap-usap na kami, ako ang kukunin nilang doctor kapag nagbuntis sila." she said before giggling.

"Apat sila, si Gwen, si Jax, si Lory tapos si Laura." she said smiling, but when our eyes met and she saw the dead eyes of mine, her smile dropped.

"Ahm.. sorry, hehe. Oo nga pala.." she said and I slowly nod.

"Its fine, di pa rin naman ako makatakas sa kaniya, lagi siyang nasa billboard at TV." I said and she nods.

"Oo nga eh, ganda niya 'no?" she ask and a slight chuckle escaped my lips before nodding.

"Yes she is, as always." I said and she gave me a teasing smile.

Dalawang taon pa akong nagtiis at nagpakalunod sa trabaho at pag-aaral. Dalawang taon pa bago ako naka-uwi. Pag-uwi ko ay may kumuha agad sa akin na ospital at doon ay marami ang nakakilala sa akin. Marami daw kasi ang nakaka-alam na ako ang estudyante na nakapasa at nag-aral sa Harvard. Marami ang nakikipag kaibigan sa akin, marami ang kumakakausap sa akin. Kaya hindi ko na gaanong nararamdaman na nag-iisa nalang ako sa buhay.

"J.. Dr. Engrasio, nice seeing you here." Bahagyang nanlaki ang mata ko nang makita ko si Ali sa harapan ko.

"Dra. Elazar, nice seeing you here too, kailan ka pa dito?" I asked,

"This week lang, pero last-last month pa ako naka-uwi, nagpahinga muna ako." she replied and i slowly nod.

I would always see her around, but I would mostly see Gwen, who's also a surgeon and I have worked with her for few surgeries and patients already. And they seem cool about it, akala ko ay may galit sila sa akin, pero mabait sila pareho at sa tuwing magkikita kami ay lagi nila akong inaakit na kumain kasabay sila, para daw hindi ako mag-isa.

Ilang buwan palang akong nagta-trabaho ay nagkaroon agad ako ng isang malaking opportunity. Isang senador ang naisalba ko ang buhay. Muntik pa akong ma-feature sa mga TV news pero iniwasan ko ito, ayaw kong madamay sa media. Kahit noong makapasa ako sa Harvard ay may ilang News Channels na ninais akong makunan ng panayam, pero tinanggihan ko ito. Masyadong malakas at malawak ang mundo ng media. Baka kung ano pa ang makalkal nila sa akin o kung ano man.

Million ang ibinayad sa akin ng pamilya ng senator. Kahit hindi nakarating sa TV ang pangalan ko ay umabot ito sa ibang politiko at sinabing isa ako sa pinaka magaling na surgeon sa Pilipinas. Inaamin ko, medyo nakakahiya, pero masaya ako na natutulungan ko sila at nagagawa ko nang maayos ang trabaho ko.

Nagawa kong makabili ng sariling condo pagkatapos ng operasyon na iyon, at ilang buwan pa ng pagtatrabaho ay hulugang sasakyan naman ang aking nabili.

Nagpakalunod pa ako sa trabaho gaya ng inaasahan ko. Noon palang ay nakita ko na ang sarili ko na nagpapakalunod sa trabaho. Alam ko na ito ang kahahantungan ko dahil hindi naman ako pala kaibigan at mahilig sa mga party.

Umuwi siya, usap-usapan sa buong bansa na umuwi siya. Kahit ang mga ka-trabaho ko ay siya ang bukang bibig. Walang binabanggit sa akin si Ali at Gwen pero alam ko na alam nilang umuwi na siya.

Dumistansya ako sa dalawa niyang kaibigan, dahil sa tingin ko ay iyon ang tamang gawin.

Ang hindi ko inaasahan na makikita siya sa clinic ni Ali. At sa mga oras na iyon, muling pumasok sa isip ko ang nga sinabi ng kaibigan niya.

Hindi imposible, hindi naman niya obligasyon na sabihin sa media ang buong buhay niya. Kaya hindi imposible na may iba siyang kasintahan at magkakaroon na sila ng pamilya.

Sinubukan kong iwasan siya at lumayo, pero napapadalas siya sa ospital. Hindi ko alam kung binibisita lang ba niya ang mga kaibigan niya ay nagpapa-check up siya.

"Congratulations, sa baby mo, magaling na doktor si Dra. Elazar, she can take care of you and your baby."

I have no choice but to be happy, right? 'Yon nalang naman ang pwede kong gawin sa mga oras na 'to. Talo na ako, tapos na ang laban. May nanalo na sa kaniya  wala ng dahilan pa para agawin siya. Hindi naman ako masamang tao para gawin 'yon.

But what bothers me and worries me is that she's always here. Is she okay? Is there something wrong with her pregnancy? Hindi ba siya inaalagan ng boyfriend, fiance, or husband niya? It's always a stress to me when i see her here. I'm just worried about her and the baby that's why.

"I.. I'm not pregnant." My brows furrowed,

You've gotta be kidding me.

"You are, stop denying-

"I'm not! Hindi nga, I was just visiting Ali and Gwen almost everyday because I have not much to do anymore. I'm just here to bring them food almost every afternoon. But I'm not pregnant!" she exclaimed and i stood there, not able to process things in my head immediately.

"I'm not pregnant, I don't have a boyfriend. Or any  partner." And thats when I knew, the game is not yet over.

And this time, I'll make sure I'll win.

And I already did, this day, is the day.

"Ahm.. hello?" Napa-angat ang tingin ko at agad Ludington sa gawi ng pinto kung saan may apat na kalalakihan kasama na si Tobi ang nakatayo doon.

"Hi, kasama kayo ng mga kaibigan ni Laura diba?" Tanong ko at tumango si Tobi pati ang isang lalaki.

"Para daw hindi ka mag-isa, kasama kasi ni Laura ang mga babae, samahan ka rin daw namin para hindi ka lonely." ani ni Tobi bago pumasok silang apat.

"Mga... kaibigan ko, kakilala na rin sila ni Laura." Pagpapakilala ni Tobi, isa-isa ko silang kinamayan at isa-isa rin silang nagpakilala.

"Ready ka na ba?" tanong ng laging kasama ni Ali na lalaki.

Utay-utay akong tumango, "Yes, I'm always ready." sagot ko, at bahagya siyang tumango.

Nabalot kami ng katahimikan, napaka awkward ng lahat at siguro ay mas pipiliin nila na hindi nalang pumunta dito.

"Ahm.. pwede bang kahit ngayon lang mag pretend tayo na magkakaibigan tayo? Diba? Para masaya." ani ng lalaki ni Jax, alam ko naman na masayahin ang lalaki ni Jax. Medyo sanay na rin ako dito dahil ilang beses na rin kami nagkita.

Utay-utay akong tumango, "Sige," maikling kong sagot at agad naman siyang napangiti.

"Ngayong araw lang?" Tanong naman ng abogado.

"Araw-araw na para masaya." ani ng tinatawag nila na Chief.

Napatawa naman kaming lima sa loob, muli akong tumango, "Sige, araw-araw na." Ani ko, nang bigla nalang may sumulpot sa pinto.

"What's up mga chong, andyan na ang sasakyan ng groom, ready na ba kayo?!" Masaya nitong turan, napatawa lang kami bago lumabas na ng kwarto kung saan ako inayusan. Palabas namin ng hall ay may naghihintay na na sasakyan at doon ay dumakay na kaming 6.

Pagdating sa simbahan ay agad akong pumunta sa unahan, kasama si Tobi ba bestman. Andoon na ang lahat, mga kaibigan ni Laura, pamilya niya at iba kong ka trabaho. Magarbo ba ang kasalan, pero kakaunti ang imbitado.

Nang tumunog ang kampana ay nabalot ako ng kaba, lalo na nang bumukas ang malaking pinto ng simabahan at doon ay nakita ang pinaka magandang babae sa lahat.

Kasama ang kaniyang mga magulang ay naglakad siya papalapit sa altar. Sa ganda niya at hindi ko mapigilan ang maluha. Nang tuluyan siyang makarating sa harap ko ay agad akong nagmano sa magulang niya at saka ibinigay sa akin ang kamay ng kanilang nag-iisang anak.

Nagsimula ang seremonya ng kasal ng matiwasay. Hindi mawala sa akin ang kaba lalo na't nakaharap na kami ngayon sa pari, sa unahan ng lahat at ng saksi, sa harap ng Diyos.

The woman I'm sitting beside right now, was just a dream before. A dream that she will be the one I'm going to marry. But here we are. Changing our vows, giving each other our wedding ring.

As the priest announced to the whole church our wedding and I may now kiss the bride, everyone clapped their hands, her friends cheering as well as the guys.

I removed her veil, a smile crept on our both lips as the cheer of the crowd gets louder. I reach for her cheeks and slowky lean closer. Our lips touching which made the crowd cheer louder and louder. It was just a quick kiss before we finally faced the whole crowd.

"Sis!! Congrats! Oh my God!!" Parehas kaming napatingin kami ni Laura sa gilid nang sumigaw ang mga kaibigan niya.

Isa isa niya itong niyakap habang ako ay nanatiling naka-upo sa tabi.

Siguro ay kahit kailan ay hindi ako masasanay sa mga kaibigan niya. Pero sana naman ay kahit papaano ay maging komportable ako sa kanila.

"Jiro, pahiram muna kami ng asawa mo, okay?" ani ni Gwen at tumango lang ako.

Ilang minuto bago nila ibinalik sa Laura, at doon ay nagkaroon na ng mga activities. Laking tawa naming lahat nang si Ali ang makatanggap ng bouquet pero lalaki ni Gwen ang nakasalo ng garter.

"Sabi ko talaga dapat hindi na ako luminya, eh! Uuwi na ako!" Pagmamaktol ni Ali na ikinatawa naming lahat.

"Wooh! Ali kaya mo 'yan! Wooh! Sayo muna 'yang lalaki na 'yan! Enjoy mo lang! Power!" sigaw naman ni Gwen, napatawa kami ni Laura nang tuluyang maitulak ng mga babae si Ali sa tabi ng lalaki ni Gwen.

Bahagyang lumapit si Laura sa akin at bumulong, "Hindi naman takot si Ali kay Gwen, takot si Ali sa lalaki niya." ani ni Laura at napakunot ang noo ko.

Nagsimula ang pang gagaya sa amin, gusto ko sanang maging pilyo pero na-awa ako kay Ali na halatang naiilang sa ka-partner niya. Kaya naman kinalmahan ko lang.

"Hoy, Laura, alam mo na ang gagawin-"

"Gwen! Ano ba!?" Putol ni Laura na nagpahagalpak sa mga kaibigan niya.

Tinapik ako ni Ali sa balikat, "Tinuruan na namin si Laura, alam na niya gagawin niya." ani niya at napakunot ang noo ko.

"Palawan kayo diba?" Tanong ni Lory at tumango ako,

"Magbibihis lang kami, nakahanda na ang private jet ng magulang ni Laura. Dadating kami doon mga around... 6 PM lang, mabilis lang naman." sagot ko at tumango sila.

"First time ba?" Bulong ni Lory at utay-utay akong tumango.

"Mhmm, sige, ingatan mo 'yan, ha? First time pala." she said and I shyly chuckled before nodding.

Nagpaalam na sila at iilan nalang kaming naiwan sa venue. Ang PA ni Laura ay binigyan na siya ng damit at kinuha ko na rin ang akin para magpalit. May mga damit na kami sa Palawan at nakahanda na ang lahat ayon sa magulang ni Laura.

Ilang minuto ko siyang hinintay bago bumalik mula sa pagbibihis, kasunod ang PA niya.

"Ingat kayo sa biyahe maam. Enjoy sa honeymoon!" ani ng PA niya.

"Of course we will." Laura replied and the guy named Lester chuckled.

I cleared my throat, "She's with me, of course she will be safe." I said and her PA look at me shocked.

"Ay, ang possessive pala maam, PA lang naman ako ni maam." He said and I chuckled.

"I was her first personal assistant." I said and Lester's brows furrowed.

Laura force a chuckle, "We will be going now Lester, see you soon, paki tawagan nalang ako if ever may problema sa boutique " Laura said and Lester nod.

"Yes ma'am, walang magiging problema. Just enjoy your honeymoon! Bye!" Lester walks away and when he's already meter apart, Laura faced me with a pouty expression.

"Lets go na, you're being possessive." she said before dragging me out of the venue. We took her van to go to her parent's mansion where the jet is waiting.

We ride the jet and we even get to watch the sunset while we are up at the sky. Just few minutes, around 30-45 minutes, we arrived at their rest house in Palawan. It's a house covered in glass which looks so beautiful.

"I feel so exhausted." Laura said as she lay down on the bed while I fix my pajama.

I slowly faced her direction, "Then... sleep." I said and she hum before looking at me.

"Okay, let's..  let's do it tomorrow, okay?" she said and i slowly nod before facing back the mirror and putting down the comb. She crawl to the side of the bed, checking her phone which is charging. I went to the bed and lay down on her side.

I saw the straps of her spaghetti strap sleepwear. I pursed my lips as slowly reach for the strap and slid it down her shoulders.

"Oh my God.." I heard her mumble that made me chuckle. I lean closer to her neck and started trailing down her neck, down to her shoulders.

She put down her phone before facing me, her loose sleepwear almost falling down her chest.

"Jiro.." she called,

I chuckled, "Laura.. mas iba ang excitement kapag bagong kasal kaysa sa isang araw na ang nakalipas." I said and she pouted. I reach for her cheeks and smile.

"I'll..  I'll be gentle, okay? Just.. just one round." I softly said and she smiled before slowly nodding.

I lean closer to her and our lips touching. I softly lay her down on the bed as i get on top of her. The sleepwear fully sliding down her body, revealing her mounds which immediately made me go crazy.

"Do you know how long I've been waiting for this moment? But i promise.. I'll be gentle..  bukas ko na ilalabas lahat." I said before she slightly slap my legs.

She started unbuttoning my pajama which I immediately throw across the room. I trail down to her neck down to her chest. As i reach her mounds, a gasp escaped her lips.

"Jiro~ I'm..  I'm sensitive there." she moaned and I hum as i continue kissing parts of her body.

She tug the garter of my pajama which made me chuckle.

"We're now both craving for each other." I said before pulling down my pajama together with ny underwear.

"Be.. be gentle, okay?" dhe said and I nod before once again leaning for a kiss as my hands started removing her underwear. I try to distract her with my kisses to her body as I slowmy put myself between her legs.

"Jiro!-"

I connected our lips as I slowly enter my tip, her nails started digging at my back as I went deeper and deeper. She started moaning in the kiss as tears started flowing down her cheeks.

"Jiro~" she moaned, when it fully entered, I let her get used to it first, tears continue rushing her cheeks.

"I'll..  I'll start slow, okay?" I said and she she slowky nods, eyes shut closed.

I started with slow pace, but her nails at my back digging which made me grunt a bit.

"Fuck~" I groan,

She's..  she's beautiful, fuck, the sight of her under me, makes it more.. perfect.

"Jiro~ s-slower..." she cried out and i slowly nod. Not decreasing the pace but maintaing the slow movement.

"Laura.. f-fuck, it feels so.. nice." I moaned before once again connecting our lips, her other hand now on my hair as I slowly increase the pace. What a relief that she's not asking for me to go slow anymore.

"Jiro~ mhmm~" she moaned which i took as a sign to go faster, her body slightly jolting up from the intensity.

"Jiro!~ faster~ mhmm~ ah!~ Jiro~" I do what she says as I started to feel the atmosphere in the room getting more heated.

The bed started creaking, our kiss started to get sloppier, skin slapoibg echoing through the whole room as he whimpers and moaned makes me go nuts.

"Jiro~, fuck, there! There! Ah!~" her moan's makes me harder, makes me more alive and makes me want to wreck her more under me. But i promised not today, not tonight, tonight is just.. a light one.

"Jiro~ I'm... I'm close~" she moaned and and a grunt escaped my lips. 

"Fuck, wait for me love, I'll..  I'll catch up." I said as I started pounding faster and harder which made her a moaning mess under me.

"Jiro! Jiro! Ah!~ ah! Mhmmp!!~ Jiro, fuck!~" She cried out as I went faster and faster until I felt my climax building up. Her hands once again started digging on my back.

"Fuck!~ I'm close~ I'm close Laura, lets.. lets release together love~" I moaned and she nods before. Few more thrust and I released my seeds inside her, making sure nothing is spilling.

I slowly lay down on top of her, both of us panting from the first time.

"Jiro.. pull out." she said and I chuckled.

"'Wag muna, sayang." I said and she slap my shoulder which made me chuckle and pull out, laying down beside her, putting on the blanket on top of us.

I plant a soft kiss on her forehead, "Sleep now, I know you're really tired." I said and she nods before the both of us drift to dreamland.

The morning I woke up, the sun is already up. I look at my side and didn't saw Laura there. When I look at the glass door, I saw her standing near the pool. I smiled before sitting down on the bed, reaching for the robe and putting it on, leaving the bedroom and joining her outside.

I slowly snake my hands around her waist which startled her a bit.

"How are you feeling?" I asked behind her ears, she hum and held my hand.

"I'm fine, good morning, by the way." she said and I hum before planting a soft kiss on her neck.

"Good morning," I said, i spin her around and wrap my arms around her.

"I'm so happy, sobra-sobra. I didnt imagine that..  my dream of marrying you will come true." I said and she chuckled.

"Same goes with me, I really thought.. it'll be the end of us. I'm so thankful that.. you waited." She said and i hum before putting my chin on her head.

"Because.. I really love you and for me, loving you is enough for me to wait for you. Kahit may mga oras na iniisip ko na may iba kana, pinanghahawakan ko pa rin lahat. And all the waiting, all the sacrifice and pain, was all worth it." I said and she hug tighter.

"I love you, Jiro." She mumbled and I caress her hair. I was confused when she reach for my wrist, putting on a bracelet that made my jaw dropped. She intertwined our hands, making the bracelets connect to each other as well.

"Nakita ko sa gamit mo, and i still have mine, I never lost it." she said and I smiled.

"Did you know that I fell first to you, i saw your smile first, before you saw me." she said and a smile crept on on lips.

"I love you, Laura, until the day of my last breath. I will always love you." I replied and plant a kiss on her forehead.

I was no one, I was no one on earth but a teenage boy living under the poverty. I was barely living. Until I met her, I didn't love her for money, I love her, because she gave me light and a reason in life. A reason to go on, and a reason to never give up. She help me with a lot of things without her probably knowing. She was my pain, but a pain that is worth the wait, and worth all the sacrifices.

She was my pain, I was hers. We are both prisoner of our own pains.

The end.