Bab 14
PAGI yang cerah. Pagi yang indah. Beberapa hari ni cuaca sangat baik. Hujan sesekali sahaja. Lepas sarapan, aku siap-siap nak pergi kebun bunga. Elok aku buka pintu, sudah tercegat Encik Ziyad sambil pandang tepat ke arahku. Menipulah kalau aku tak terkejut. Memang masa sarapan tadi aku ada terfikirkan tentang dia tapi tak sangka pula dia berdiri di hadapan rumah pagi-pagi macam ni.
Aku nak sangat tahu apa kerja dia sampai dia boleh sesuka hati saja datang sini. Atas urusan apa dia datang?
"Selamat pagi," ucapnya perlahan. Muka nampak macam orang senang hati saja.
"Selamat pagi," balasku dan aku terus pakai kasut ala-ala Phua Chu Kang, tapi warna hitam.
"Awak nak pergi kerja ke?" soalnya.
"Encik ni dah kenapa tanya saya soalan macam tu? Saya nak pergi kerjalah. Takkan nak pergi shopping pula?"
"Boleh tak kalau..."
"Kalau apa?" soalku laju. Nak ikut aku pergi tengok calla lily?
"Boleh tak kalau awak cuti kerja? Temankan saya hari ni?"
Amboi, sedapnya bercakap. Ingat aku tak ada kerja nak buat? Boleh lagi dia ajak aku temankan dia.
"Mana boleh. Kerja saya pun banyak nak buat." Kalau kerja tak banyak pun tak nak aku temankan dia. Buat bergaduh saja.
"Saya dah nak balik lepas uruskan kerja saya. Jadi rasa macam tak ada masa nak jumpa awak."
Nak saja aku tanya, perlu ke dia jumpa aku? Tapi tak manis pula kalau aku tanya begitu. Sudahnya aku balas dengan angguk sahaja. Tanda aku faham.
"Kalau macam tu, boleh tak kita sarapan bersama?" Dia seperti takut-takut mahu suarakan hasratnya.
"Saya dah sarapan tadi. Lagipun sekarang ni saya kena pergi kebun. Banyak kerja saya nak buat." Aku tolak dengan baik.
"Tak apalah. Lain kalilah kita sarapan bersama." Nada seperti kecewa. Kesian pula aku tengok.
"Lain kali, ya..." Terpaksalah aku pujuk. Aku nampak dia senyum tawar. Benar-benar kecewa.
"Tak apalah."
Siap pakai kasut, aku dah sedia nak ke kebun.
"Sebelum tu..." Dia pandang aku semula.
"Ya?" soalku.
"Awak memang betul-betul tak ingat saya ke?" soalnya.
Aku kerut dahi. Macam paksa suruh aku ingat dia saja.
"Memang tak ingat. Kenapa? Kita pernah jumpa ke?" Aku pula menyoal. Cuba juga ingat kalau-kalau aku ada jumpa dia.
"Ya, kita pernah jumpa. Cuba awak ingat semula."
Kan dah cakap. Memang dia paksa aku ingat dia.
"Serius tak ingat."
"Awak ingat tak, awak pernah pinjamkan duit pada seorang lelaki di perhentian bas?"
Kejap. Aku nak ingat balik. Pinjamkan duit pada lelaki di perhentian bas. Hah! Baru aku ingat. Pada hari kematian nenek.
"Encik ke?" soalku. Terkejut amat. Terus aku pegang dahi.
"Yalah, sayalah lelaki tu. Sampai hati awak tak ingat saya. Saya ingat awak siang dan malam. Sebab nak jumpa awak, saya selalu pergi perhentian bas tempat kali pertama kita jumpa. Tapi tak pernah langsung jumpa awak."
Memanglah tak jumpa sebab aku pun selepas tu tak pernah pergi perhentian bas tu. Aku dah balik Cameron Highlands.
"Serius, saya memang tak ingat encik langsung." Padanlah seperti ada tak kena saja dengan lelaki ni. Rupanya dia pernah kenal aku. Tapi cara dia tu yang tak betul. Kalau dari mula lagi dia berterus terang, aku rasa kami akan menjadi kawan baik.
"Itu yang saya pelik. Awak langsung tak kenal saya."
"Encik pun satu. Takkanlah saya boleh ingat."
"Tapi kenapa saya boleh ingat awak? Siang dan malam saya ingat awak."
Eh, tanya aku pula. Tak ada siapa suruh dia ingat aku. Dia yang gatal nak ingat, sekarang marah-marah pula.
"Mungkin encik rasa berhutang dengan saya. Selalunya orang yang berhutang sentiasa ingat hutang mereka." Aku tutup pintu rumah rapat-rapat. Kemudian mula mengatur langkah. Sekarang ni lega juga sebab aku sudah tahu kenapa dia begitu memberi perhatian terhadapku.
"Sampai hati awak tak nak jumpa saya. Awak tinggalkan jam saya macam tu saja." Dia mengekoriku dari belakang.
"Sebab masa tu encik tak ada kat tempat kerja encik."
"Habis tu, awak tak ingat nak telefon saya ke?"
"Tak manis kalau saya telefon encik. Malulah saya, nanti encik ingat apa pula." Gila nak telefon dia. Tak pasal-pasal dia tuduh aku nak mengurat dia. Dahlah dia berpangkat besar. Memang taklah aku nak telefon. Sebab itu aku terus lupa.
"Sekarang ni saya nak bayar balik hutang saya." Dia berdiri di hadapanku memaksa langkah kaki terhenti.
"Kan saya cakap hari tu, saya sedekah saja untuk encik." Mata kami bertemu.
"Kan saya dah cakap hari tu, saya tak biasa terima sedekah orang."
Kuatnya ego seorang lelaki. Itu sebenarnya tujuan dia cari aku dan dia ingat aku siang malam sebab maruah dia sebagai seorang lelaki sudah tercalar hanya disebabkan nilai lima puluh ringgit.
Dia keluarkan dompet dari poket belakang seluar dan dia keluarkan wang lima puluh ringgit. Lima puluh ringgit itulah dia hulurkan kepadaku.
"Baik, saya terima duit ni, tapi selepas ni encik tak ada hutang apa-apa dengan saya dan kita tak ada hubungan apa-apa lagi. Cukup setakat ni. Encik jangan cari saya dan jumpa saya lagi. Kalau kita jumpa pun buat-buat kita tak kenal." Cepat saja aku ambil duit tu dari tangannya.
"Eh, mana boleh macam tu."
"Saya juga ada maruah saya sendiri. Kalau encik berkeras untuk pertahankan maruah encik, jadi saya juga ada maruah yang hendak saya pertahankan."
"Siapa cakap saya pertahankan maruah saya? Saya cuma tak biasa terima sedekah orang."
Masih tak mengaku juga tu.
"Itulah maruah encik. Jadi, sekarang ni encik juga kena hormat dengan keputusan saya. Setakat ini saja urusan kita. Selepas ni anggap encik tak pernah jumpa saya."
Sepantas itu dia rampas semula wang lima puluh ringgit dari tanganku, kemudian dia simpan di tempat asal. Dompetnya juga dia letak dalam poket semula.
"Okey, sekarang ni kita masih boleh berkawan, kan?" soalnya. Aku pula rasa serba salah.
"Kita boleh berkawan, bukan?" soalnya lagi.
Aku tak tahu nak jawab apa. Sudahnya aku sambung berjalan.
"Awak, jawablah. Janganlah diam saja. Kita boleh berkawan bukan?" Kali ini dia mendesak pula.
"Kalau nak berkawan, apa salahnya?" Terpaksalah aku menjawab bila dia main paksa-paksa.
"Awak tak main lari-lari dari saya lagi?"
"Tengok keadaan. Kalau encik buat perangai gila macam kes t-shirt hari tu memang kena lari jugalah jawabnya." Bila ingat semula kes T-shirt tu rasa nak mengamuk pun ada. Aku punyalah susah hati masa tu.
Encik Ziyad ketawa.
"Tu saya saja aje. Nak tengok perangai awak macam mana. Saya ingatkan awak boleh cam saya. Tapi haram. Siap balik negeri lagi tu."
Aku tampar belakangnya. Mengada betul. Sakit hatiku.
"Malaslah nak kawan dengan encik." Aku buat gaya merajuk.
"Mana boleh. Awak dah janji nak kawan saya. Awak tak boleh nak tarik lagi."
"Suka hati sayalah!" balasku.
"Okey, saya janji takkan buat macam tu lagi."
Langkah terhenti semula. Aku pandang wajahnya.
"Encik serius nak kawan dengan saya atau encik hanya sekadar nak balas budi?" soalku. Macam pelik saja cara dia. Bersungguh nak kawan dengan aku sedangkan aku biasa saja. Lainlah kalau aku ni seksi gila ke.
"Serius saya nak kawan dengan awak. Bukan sebab nak balas budi atau awak. Saya hanya mahu jadi kawan awak sahaja."
"Kalau macam tu tak apalah. Kita kawan. Tapi kalau encik ada agenda lain, kita takkan kawan sampai bila-bila." Aku bertegas kali ini. Tidak mahu dipermainkan atau dipergunakan.
"Insya-Allah. Saya hanya mahu menjadi kawan awak. Tak ada niat lain."
Aku angguk. Aku terima janjinya dan aku akan ingat.
"Saya dah nak sampai ni. Encik baliklah semula ke homestay." Sebenarnya aku nak cakap jangan kacau aku. Nanti tak pasal jadi bahan dengan Pak Saad dan Azrai. Mereka tu tunggu masa saja nak kenakan aku.
"Okey, nanti saya telefon awak."
Aku angguk lagi dan melangkah semula.
"Awak..." panggilnya. Aku toleh ke belakang.
"Terima kasih sebab sudi terima saya sebagai kawan awak," ucapnya sambil tersenyum. Jelas terpancar pada wajahnya rasa senang. Serupa dia cakap terima kasih sebab aku dah terima hati dia. Lain macam betul wajah dia.
"Kawan aje. Saya tak kesah pun," balasku.
"Orang kata berkawan biar seribu, berkasih hanya satu, kan?"
"Betul tu," balasku walau aku tak faham sebenarnya apa maksud Encik Ziyad.
"Ya, berkasih hanya satu," katanya lagi.
Apa-apa sajalah. Kami berpisah di situ. Dia kembali sambung melangkah dan aku ke kebun bunga.
Aku terus menghampiri Pak Saad dan Azrai yang aku sedar, sejak tadi asyik terpandang-pandang. Encik Ziyad pula sudah jauh berjalan menuju ke homestay.
"Amboi, pergi kerja dah berhantar bagai." Dulu-dulu Azrai mengusik.
"Orang nak hantar, mana boleh aku halang."
"Itulah isyarat cinta. Kau aje yang tak faham."
"Jangan nak mula. Karang tak pasal aku paksa kau makan baja tu pula." Aku beri amaran kepada Azrai. Dia ni kalau masuk bab membahankan orang, memang 'terror' betul.
"Betul tu. Pak Saad pun setuju dengan Azrai. Itulah isyarat cinta yang susah untuk orang faham, tapi kami memang dah nampak dari mula lagi." Giliran Pak Saad pula mengusik. Ini yang aku malas. Rasa nak balik saja.
"Salah. Tak benar semua tu. Sebenarnya, dia dah lama kenal saya. Saya pernah tolong dia masa kat KL dulu. Cuma masalahnya saya tak ingat langsung pada dia. Itu saja. Tak ada isyarat cinta ke, apa. Kes nak balas budi saja." Terpaksalah aku ceritakan hal yang sebenarnya sebab tak mahu mereka berdua terus salah sangka.
"Kes balas budi?" soal Azrai.
"Yalah. Masa tu kereta dia rosak. Dompet dia pula hilang. Aku bagilah lima puluh ringgit kat dia atas niat sedekah. Tapi lepas tu memang aku tak ingat dia sampailah dia jumpa aku semula. Dia dera aku hari tu pun sebab nak bagi aku ingat dia saja. Tapi dah aku tak ingat, nak buat macam mana."
Pak Saad dan Azrai tak jawab apa-apa selepas itu. Mungkin sedang fikir tentang cerita aku tadi. Tapi bagus juga sebab aku malas nak dengar mereka berdua merepek yang bukan-bukan.
Isyarat cinta? Memang taklah orang tu nak jatuh cinta dengan aku. Dia hanya jaga air muka dia saja. Selagi tak pulangkan duit aku, hidup dia mana senang. Dasar lelaki ego!
MALAMNYA, aku cuba lelapkan mata. Hujan mula turun membuatkan hatiku gundah. Bimbang kalau-kalau ada kejadian tanah runtuh. Harap semuanya baik-baik sahaja.
Encik Ziyad. Ah! Kenapa hujan-hujan begini teringat dia pula? Dia pun tak ingat aku. Aku ambil telefon bimbit. Nak tahu cerita pasal Hawa. Nak tahu pasal kes orang merisik dia hari tu. Jadi ke tidak. Disebabkan terlalu runsing pasal kes saman homestay, hampir saja aku terlupa tentang perkara tersebut.
"Macam mana hal merisik tu?" soalku terus.
"Insya-Allah, jadi," balas Hawa di hujung talian.
"Alhamdulillah."
Tak tahu nak rasa suka atau sedih. Suka sebab kawan baik aku bakal jumpa jodoh dia. Sedih sebab Hawa akan tingggalkan aku nanti. Pasti Hawa akan ikut suami dia bertugas. Maklum, tentera. Lama-kelamaan hubungan kami pasti renggang. Aku bakal kehilangan tempat meluah rasa.
"Kalau ikut perancangan nak bertunang dengan nikah sekali."
"Bila tu?"
"Bulan tiga nanti. Majlis kenduri sebelum raya."
Rasa nak menangis pun ada. Sedih sangat. Aku sudahlah tiada siapa-siapa di dalam dunia ini, sekarang Hawa pula nak pergi jauh. Dengar ceritanya bakal suami Hawa bertugas di Sabah. Dalam setahun berapa kali sangatlah dia boleh balik ke sini.
"Cepatnya." Sekarang sudah bulan sebelas, maknanya ada empat bulan lagi.
"Mak aku yang kalut sangat nak suruh aku kahwin. Takut tak sempat tengoklah. Takut aku jadi anak dara tualah. Nak tak nak, aku ikutkan saja," kata Hawa sambil mengeluh. Aku tahu dia juga tidak berapa setuju tetapi dia tiada pilihan.
"Mak kau teringin sangat nak tengok kau kahwin tu."
Makin sedih aku rasa. Kalau aku kahwin nanti, siapalah yang bakal uruskan majlis kahwin aku? Nak harap saudara-mara aku? Memang taklah. Mak ngah memang takkan tolong punya. Mak lang pula serupa sudah terputus hubungan sejak aku tolak jadi pak sanggup hari tu. Saudara-mara lain pula masing-masing ada masalah sendiri. Siapalah yang bakal uruskan majlis aku nanti?
"Kau ikutkan sajalah apa kata mak kau. Hati siapa lagi yang hendak kau senangkan kalau bukan hati mak kau? Kalau dah jadi macam aku ni, pandai-pandailah nak hidup."
"Wei, aku tak ada niat nak buat kau terasa."
"La, aku cakap yang betul. Masa mak masih ada la kau nak jaga hati dia. Esok-esok kalau dia dah tak ada barulah kau tahu makna kasih seorang ibu."
Hawa diam. Aku pun tak sangka aku boleh jadi emosi macam ni.
"Okeylah Hawa, nanti kita sembang lagi. Aku nak tidur dah ni." Tak boleh sembang lama-lama. Nanti aku tambah sedih. Aku rasa menyesal pula telefon dia. Kalau tidak, taklah aku ditimpa perasaan begini.
"Jangan lupa datang rumah mak aku nanti."
"Rumah siapa lagi aku nak tumpang makan kalau bukan rumah mak kau?"
"Tau pun."
Aku termenung selepas itu. Hela nafas dalam-dalam. Memang betul aku beritahu semua orang aku dah biasa hidup sendirian, tapi jauh di sudut hatiku, hanya aku yang tahu betapa sunyinya aku. Sunyi yang tak dapat aku ungkapkan dengan kata-kata.
Telefon berbunyi semula. Aku ingatkan Hawa, tapi rupanya Encik Ziyad. Hurm, sekali dah mula telefon, mulalah dia nak telefon selalu.
"Bergayut dengan siapa tadi?" soalnya terus. La, ada telefon aku ke tadi?
"Jangan nak cakap pemandu lori sayur!"
Aku gagal menahan ketawa. Tak habis-habis dengan pemandu lori sayur.
"Saya berbual dengan kawan saya tadi. Tak ada pemandu lori sayurlah. Hari tu sebab nak mengelak dari encik saja.Tu pasal bagi alasan macam tu."
"Amboi!"
"Habis tu, encik yang suka cari pasal dengan saya."
"Sayang, bukan cari pasal. Sekadar mahu menarik perhatian awak saja."
"Bukan macam tu caranya kalau nak tarik perhatian saya."
"Habis, macam mana? Cuba ajar saya sikit. Saya memang tak ada pengalaman dalam bab nak tarik perhatian gadis ni."
"Eleh, encik tu tak payah nak buat apa-apa, ramai gadis yang tertarik dengan encik."
"Habis, kenapa awak tak tertarik pada saya?"
Aku diam. Tak tahu nak jawab apa. Kenapa aku tidak tertarik pada dia? Bukan saja Encik Ziyad bahkan lelaki lain juga jarang aku suka. Masalah ni. Aku tak ada perasaan pada lelaki ke?
"Kenapa awak tak tertarik pada saya?" Encik Ziyad soal lagi. Sebab aku senyap agaknya, tu dia soal semula dengan soalan yang sama.
Fikir Rissa nak jawab apa.
"Mungkin encik bukan taste saya agaknya." Selamba saja aku jawab. Yalah, kalau aku suka, dah lama aku terpandang-pandang.
"Lelaki macam mana baru memenuhi taste awak?"
"Hurm, yang romantis, yang sayang gila kat saya, yang tahu menghargai saya. Saya bukan pentingkan paras rupa, atau harta. Tapi saya lebih suka kepada lelaki yang bekerja keras untuk menyara saya. Tak kesahlah kerja apa. Sekalipun pemandu lori sayur." Jawapan biar terang dan jujur.
"Jadi, saya ni sudah gagAllah untuk memenuhi kriteria lelaki idaman awak?"
"Nampaknya macam tu la, tapi kalau setakat berkawan apa salahnya. Untuk jadi pendamping hidup saya, rasanya susah sikit. Eh, macamlah encik nak sangat jadi pendamping hidup saya." Aku ketawa. Melebih pula aku sedangkan lelaki tu tak ada perasaan apa-apa pun terhadap aku.
"Dahlah. Sakit hati betul cakap dengan awak ni. Tak pandai langsung nak nilai perasaan orang." Orang sana seakan marah. Apa hal pula nak marah aku?
"Yang encik telefon saya kenapa? Dah tahu perangai saya macam ni. Encik jugalah yang cari pasal." Aku ketawa-ketawa lagi. Tak faham betullah dengan perangai orang lelaki ni. Suka-suka saja naik angin.
"Okeylah. Malas nak cakap dengan awak. Selamat malam!"
Terus dia matikan panggilan macam tu saja. Marah benar nampak gayanya. Tapi, ada aku kesah? Lawak betul.
Bạn đang đọc truyện trên: ZingTruyen.Store